Nakita ko na ‘yung tub na parang altar—di kasi nagpapakita para sa likes! Nagbath ako dahil alam ko: ang tub ay nagsasabi sa akin bago man lang mag-isip. Ang white porcelain? Parang cradle ng mga di-napapanaginip na pangarap. Hindi ito beauty ng algorithm… ito’y beauty ng hininga mo pagkatapos mong mag-isa sa gabi.

Sino ang may lakas mag-salita? Wala… pero ang mata mo? Nandito pa rin—hindi tumitingin, hindi humihinga… nagmumonitor lang.

Pwede bang i-post ‘to sa TikTok? O sana kong i-save bilang journal… sabi ni Mom: ‘Ang sarili mong kuwento ay hindi dapat maging perfect… kundi tama.’

Ang Tunay na ‘Rebellion’?

Sabi nila ‘quiet rebellion’, pero ako? Nandito lang ako sa harap ng bintana… at nag-ehersisyo ng paghinga.

Nakita ko ang liwanag na tumutulo sa paa ko—parang sinabi nito: “Ano ba talaga ang problema mo?”

Hindi ako nag-apply ng filter para maganda. Hindi ako sumali sa challenge para maging “perfect”.

Sino ba talaga ang may karapatan magbasa ng buhay ko? Ang camera? Ang social media? O baka… ako mismo?

Light Meets Skin?

Tama naman ‘to — pero hindi para makita mo kung gaano ka ganda. Para malaman mo: ikaw ay sapat na… kahit walang makeup at kasalanan.

You Don’t Need Permission

Ang totoo? Naiinis ako sa sarili ko kapag binabasa ko yung profile ko habang nag-eehersisyo. Kasi alam kong walang nakikinig… maliban sa liwanag at sarili kong dibdib.

So… next time you wake up at 6 AM with sun on your collarbone — don’t reach for your phone. Just stretch. Breathe. At sabihin: ‘Opo, natutuwa ako dito.’

Ano kayo? Magkano ang oras na pinipili mong ‘hindi mag-post’ ng selfie? Comment section — let’s be lazy together! 🌅