Nakatira ako sa tubo—hindi dahil kailangan kong maglinis, kundi dahil kailangan kong makita ang sarili ko ulit. Walang camera na sumisigaw… walang like! Pero naramdaman ko ang katahimikan—parang may tawa ang mga anino sa pader! Ang pagkukusog? Hindi beauty ng filter… ito’y beauty ng tahimik na puso.

Sino ba talaga ang nagsasabi na dapat may camera para maging real? Hala! Ang sarili ko lang ‘yung unang fan… at siya’y nasa tubo na rin.

Ano pa ba’ng gagawin mo ngayon? Kumuha ka na rin sa tubo… at sabihin mo sa akin: ‘May tawa pa ba ang anino?’

Ang red dress niya? Wala nang kailangan mag-salita. 😂 Sabi nila ‘look at me’ — pero siya? ‘Look inside me.’ Ano ba talaga ang significance ng pagiging visible kung wala kang sariling presence? Kahit walang audience… she was there. Luminous. Seryoso naman to — kahit ako nag-iisa sa bahay habang umuulan… parang kilala ko siya. Sino ba ‘to? Ang tunay na queen ng quiet power. Paano ka naman mag-apply sa buhay mo? Comment mo ‘yung pinakamadilim mong moment… baka may red dress ka rin sa loob mo! 💖

Hindi Perfect, Pero Tunay

Nakalimutan ko na kung paano magbasa ng mirror… dahil bawat tingin ay parang eksaminasyon ng buhay ko.

Pero nung sinimulan kong i-post ang mga larawan na blurry, off-center, at may dust sa mukha—parang naging rebelde ako ng walang pahayag.

Sabi nila: ‘Ayos ka ba?’ Sabi ko: ‘Oo… pero hindi perpekto.’

At diyan nagka-iba ang lahat.

Ang beauty standards? Tapos na ako dito.

Kung ikaw rin ay gustong maging tunay—hindi kailangan mag-‘edit’ para maging nakikita.

Ano nga ba ang ibig sabihin ng ‘selfie’ kung ang sarili mo’y wala?

👉 Comment: Ano ang unang bagay na binago mo noong tumigil kang magpapadala ng perpekto?

#Makatao #TunayNaGanda #RebeldeSaMirror

Sunlight & Stillness

Sabi ko sa sarili ko: ‘Hoy! Ayaw mo ng mag-almusal?’ Tama ba ako? Wala akong ginawa—hindi nag-post ng content para sa TikTok. Nakatulog pa ako nang dalawang oras habang ang mundo ay nagbibilang ng mga ‘hustle’ sa labas.

Softness as Resistance

Ang ganda ng ‘blur’—parang sinabi ni God: ‘Wala kang kailangan mag-perfect.’ Ang buhok mong nabasa dahil hindi mo na lang binabasa? Ganda yan. Ang damit mong may marka dahil nakahiga ka lang? Ito ang rebolusyon.

Quiet Rebellion

Hindi ako lazy—ako’y sacred. Kung gusto mo ng productivity… sige na nga. Pero ako? Tinitingin ko ang liwanag at sinabi: ‘Ikaw ay dito… at okay lang.’

Ano kayo? Nagpapalit kayo ng pose bago mag-almusal? Comment section — ‘ano’ na ang rebolusyon ninyo?

Sa gitna ng katahimikan

Nakita ko si korean_realgraphic habang nag-scroll ako sa Instagram—parang nasa loob ng sariling silid na parang ‘tulog’ ang mundo.

Ang tunay na rebelyon

Hindi siya naghahalik sa camera o nagpapakita ng perfect smile. Ito ay kumakaway sa akin: ‘Huwag akong i-edit… ako lang talaga.’

Saan ba ang ganda?

Ang isang paa na nakalagay sa sobra-kasalanan? Baka magluto pa nga. Ang nakasabit na sapatos? Siguro binago niya ang plano. Ngunit ano ba talaga? Isang tao na buhay — at walang filter!

Sabi nila ‘authenticity’… pero pinipilit palawakin ang skin. Dito? Siya’y tumigil sa pag-isa-isa — at napansin ko: Ang silence ay mas malakas kaysa shout.

Ano kayo? Nakikinig din ba kayo sa katahimikan? Comment section! 🗣️💬

Deleted ko na yung 7th selfie… tapos bigla akong nakita sarili! Hindi ako nag-iisip kung gaano ako — kundi kung bakit ako takot sa sariling mukha.

Nakita ko yung freckles ko sa mirror… parang may nagsabi na ‘Ang ganda mo ay hindi perfect—pero real.’

No lighting setup? Wala. No posing? Wala rin.

Pero may tama akong coffee sa damit… at doon ako nagsimula mag-isip: Sino ba talaga ako kapag wala ang filter?

Salamat sa mga deleted photos… dahil sila ang nagpalaya sakin.

Kaya nga pala? Comment section: ‘You really敢 delete your selfies?’

Sana ol ang filter? Eh di naman! Siya ay hindi nag-posing… kundi nag-exist. Sa gabi, ang tubig ay hindi tubig — ito’y mirror ng kanyang mga alaala. Walang AI na nag-aayos ng mukha niya… kundi ang pagtibok ng buhok na parang waterfall sa himlay. Kung close mo ang mata… babalik ang reflection — hindi sa screen… kundi sa puso mo. Paano ka makakasaya? Mag-silence ka muna… tapos sabihin mo: “Salamat sa tunay na tao.” 😌

Nakita ko siya sa rainy Tuesday — wala nang hype, wala nang likes. Kanta niya ang Moonlight Sonata… hindi para mag-palabas kundi para mabuhos ang kanyang kaluluwa. Ang bawat key? Parang tawa ni Nanay sa loob ng damit na may tanda ng taon. Hindi siya ‘content creator’ — siya’y ‘soul survivor’. Sana lahat tayo’y mag-kanta nang walang filter… pero ano ba talaga? Tama ka bang nag-iisip kung sino ka talaga nang walang camera?