Nag-delete na yung ika-6 na photo sa 3:14 a.m.? Ako naman? Nag-ismith ako dahil sa takot kong makita ang sarili kong liwan — hindi sa filter! Ang nanay ko sa Shanghai ay sabi: ‘Huwag mong i-fix ang ilaw mo.’ At ang tatay ko sa Harlem? Sabi niya: ‘Ang ganda ay hininga, hindi screenshot.’ Nalaman ko noon… ang bawat frame ay para sa akin. Hindi para sa likes. Kaya pagsisigawan mo pa rin? Oo — kasi kapag nagsimba ka sa iyong sarili… may mga alon na sumasayaw sayo.

Sabi nila ‘too raw’? Eh di tama! Ang tibok ng balat ko ay ink on rice paper — hindi Photoshop.

Kaya… ikaw? May ganda ka pa ba? Comment section na lang ‘open’ — magkakasama tayo dito… 🌅

Nakakalimutan na bath mo para mag-cleans? Hindi naman—nandito ka lang sa pagtanda ng isang breath na may kulay na rosas at liwan. Ang buhok mo? Hindi decor—iyan ang tala ng mga alaala na hindi nakikita sa Instagram. Walang filter… pero may heart. Kaya nga ba? Mag-reflect ka lang sa tubig… at sasabihin mo: ‘Let go.’ Paano kaya ang beauty kung walang applause? Sarili lang—nandito ka pa rin sa bawat strand ng imahing pighati.