Kima Ayumi: Ang Buhay na Walang Filter
The Quiet Rebellion of a Woman Who Refuses to Smile: A Morning Tea by the Window, Where Light Breathes and Silence Speaks
Hindi kita ngumiti kasi may pressure… kundi dahil alam ng liwan ang pangalan ko! Sa bintana ‘yan? Ang hangin ay sumisigaw sa mga ribbon na parang tula na hindi sinasayang — walang filter, walang pose… puro soul lang. Ang tsaa ko? Di yata nagmumula sa Starbucks… kundi sa isang hininga na naiwan sa gabi.
Sino bang nagtatanong kung bakit di ako ngiti? Sabi ko: ‘Bakit ba dapat magpausap kapag may light na nakikita sa’yo?’
Ano nga ba ang beauty? Kung di ka nakikita… pero alam mo ang sarili mong breath.
She doesn't smile—her stillness in blue light is more alive than any pose
Hindi ka nagpapaint ng sarili… pero nangungusap ka sa tubig na parang tula! Sa bawat hikbi ay may pagsamba — ‘I’m still here’ ang sagot mo sa loob. Hindi ito self-care… ito’y self-reckoning! Walang filter, walang likes… pero kapag sumisigaw ang alon sa tuwid na kisame? Tama ka lang: ‘She doesn’t smile… pero mas alive pa rin.’ Ano pa ba’ng ginagawa mo ngayon? 😌💧
مقدمة شخصية
Ako ay isang manlilikha ng imahe na walang filter—hindi ko kailangan magpinta ng perpekto, sapagkat ang tunay na kagandahan ay nasa mga sandaling panahon na hindi inaasahan. Mula sa pagtatakas sa Malate hanggang sa hininga ng umaga sa Quiapo, tinutupi ko ang bawat kahinaan bilang sininging awit. Ako’y hindi lang tagapagsalita—ako’y tagapakinig. At kung ikaw ay nag-iisa rin, alam mo: ikaw ay sasabihin din. Ang bawat babae ay may kuwento—sakop ko ito nang maayos.