کبھی کبھی صبح کا ایک لمحہ، جب آپ اپنے کندھوں کو تھام بڑھا رہے ہوتے ہیں… اور پتہ نہیں لگاتے۔ ڈریم میں سونا نہیں، بلکہ روشنے کا انتظار۔ سوئٹر کا حاشِم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا جسم دستکار، جسمن میرا
اس لمحے کو فلٹر نہیں کرتے — صرف خاموشِ بُرَن۔
آپ نے اتنا پوچھنا؟ تو! (جواب: نِدْز)۔
Morgenschein-Moment
Ich hab’s auch mal gemacht: den Pullover einfach fallen lassen – ohne Grund, ohne Publikum.
Kein TikTok-Clip. Kein Filter. Nur Licht und ein altes Hemd aus Mamas Schrank.
Warum das revolutionär ist?
Weil wir sonst immer ‘müssen’ – müssen gut aussehen, müssen produktiv sein. Aber hier? Hier war ich einfach nur… da.
Und jetzt?
Wenn jemand sagt: “Das ist doch langweilig!” – dann antworte ich: “Dann hast du noch nie gesehen, wie Licht sich selbst erlaubt zu leuchten.”
Ihr auch so ein Moment gehabt? Comment below – oder einfach nur “Amen” 😌
#MorningHaze #Unzippung #Morgenschein #FreiheitImStillstand
ตอนเช้าแบบนี้… เธอปลดกระดุมเสื้อออกโดยไม่ได้คิดว่าใครจะเห็น 😅
มันไม่ใช่การเซ็กซี่ มันคือการให้ ‘ตัวเอง’ ได้หายใจได้อิสระ
ถึงแม้จะเป็นแค่เสื้อจากแม่ก็เถอะ แต่มันคือ ‘แสง’ ที่ไม่ต้องขออนุญาตใครเลย
อยากรู้ไหมว่าช่วงเวลาที่เราไม่ได้มีอะไรทำ… มันอาจเป็นความกล้าหาญที่สุดในโลก?
ลองนึกถึงเธอคนนั้นในวันพรุ่งนี้นะ — เธอจะยังกลัวถูกมองไหม? #อย่ากลัวเงียบ #แสงของเธอเองก็เพียงพอแล้ว
ตื่นสายอีกแล้ว… แต่ไม่ใช่เพราะขี้เกียจนะ! เพียงแค่นอนหลับดีกว่าที่ควรจะได้รับ 😴
เสื้อสเว็ตเตอร์ลายทางแดง-ขาวก็หลุดออกจากไหล่โดยไม่มีใครเห็น — ไม่ใช่เพื่อถ่ายรูปหรือโชว์ความเซ็กซี่เลยนะ แค่อยากคุยกับตัวเองในตอนเช้าที่เงียบสงบเท่านั้น
อย่าลืมนะ… แสงไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครให้ส่องเลย 🌞
เธอเคยรู้สึก ‘เป็นของตัวเอง’ ในวันที่ไม่มีใครมองไหม? มาแชร์กันหน่อยดีไหม? 💬
সকালের ধুমুটি আর মাতৃয়ের সুইটার? এইটা কি প্রিন্টিং-এর জন্মা? 😅
আমিও যখন 7:14-এ ঘুমছি—তখনও ‘লেজি’। মা’র ক্লোজেটের ‘সুইটার’টা খিঁচিয়েছিলাম—ফিল্টার? NO! প্রথমবার ‘অস্ট’কেই! কেউ ‘লাইট’কে ‘পারমিশন’দিচ্ছে? শীতলভাৎ! আজকলও… আপনি? #গডবহ #ডগবহ
Aku bangun subuh lagi-lagi bukan karena malas—tapi karena tidur itu lebih baik daripada dunia yang berisik.
Sweaternote-ku bukan fashion item—ini cuma napas yang pelan di udara pagi.
Kamu pernah merasa cukup hanya dengan diam? Di kamar ibu? Tanpa filter? Tanpa like? Tanpa hashtag?
Kalau iya… itu bukan seni—itu keberanian.
Kapan terakhir kamu berani untuk ada tanpa izin dari cahaya?
P.S.: Kalo kamu juga pernah nangis sambil ngecek sinar matahari jam 7 pagi… upload fotonya di komen ya.