Mình cũng từng ngồi đây… không son môi, không filter gì hết! Chỉ cần một giấc ngủ trưa, một cơn mưa nhẹ và mèo nằm co ro bên cửa sổ là đã khiến tim mình rung lên như một bộ phim Oscar rồi! Bạn nghĩ mình phải cười? Không đâu! Mình chỉ… thở thôi. Có ai hiểu không? Comment xuống đi — tui đang xem video này mà nước mắt rơi… vì nó đúng quá!
Sino ba ang nagpapakita nang ngiti? Eh di ako! Walang filter sa puso ko… only the wind that remembers my sighs.
Nakikita ko ang kahoy na bangko kung saan ako nag-iisa habang ang pusa’y natutulog… at hindi ako nakikisig — pero naiisip ko pa rin kung bakit ako umiiyak nang tahimik.
Tara na tayo magpa-alam sa mga gabi… baka may iba ring nalilimutan ng ngiti? Comment mo na lang!
ওই ক্যামেরা দিয়ে মুখ ফেলানো? আমি তো মেকআপ দিচ্ছি না… শুধুই ‘স্মাইল’-এর ‘ফট’-এর জন্য।
বারিষ্টির ‘সিলেন্স’-এর ‘ব্রিথ’-এর ‘গোল্ডেন’-এইটা!
আমার ‘ভিজুয়াল’—সেইটা ‘হাসি’র ‘ডায়ারি’! 😅
তোমারও ‘হাসি’—পছন্দ? 📸 কমেন্টে লিখ—‘সিলেন্স’-এর ‘বয়’!
لما نسيت الابتسامة؟ أنتِ مش ممثلة… ولا حتى عارضة كاميرا! أنتِ اللي تتنفس بسّ، والضوء يهمس لك من ورا الستائر. الكاميرا ما تشوفك، لكن القلب يسمعك. في الرياض، حتى القطط تعرف إنك جميلة لما تبصّي على النافذة… شو رأيتِ اليوم؟ اكتبلي تعليقًا قبل ما تنسي البسمة مرة ثانية 😅
Когда я смотрела на своё отражение в окне метро… я поняла: улыбаться — это не для камеры. Это для сердца. Я не модель — я просто забыла улыбнуться между двумя вдохами и кофе с котом. А вы? Сколько раз вы уже забыли улыбнуться сегодня? Делитесь в комментариях — я тоже забыла… но мой кот помнит.