แสงเงียบงัน

Sem filtro, mas com alma

Vi o reflexo no espelho e pensei: ‘Isso é eu?’ Não… isso é a minha pele sem maquiagem.

Em 2017, na casa de banho em Lisboa — não era sobre performance. Era sobre existir.

Ninguém queria um filtro para esconder as cicatrizes? Eu queria que elas fossem visíveis — como poesia molhada na névoa.

Ouvi alguém dizer ‘perfeita’… e ri baixo.

Eis o meu corpo — não uma estrela do Instagram. É uma voz sussurrada entre os azulejos frios.

Vocês também já viram a vossa cara sem filtro? Comentem aqui — ou vamos criar um NFT da verdade?

In the Quiet Light? More Like In the Quiet Panic.

Okay but why is this so deep it made me cry while brushing my teeth? That moment when you’re just… you, no pose, no lighting tricks—just skin on tile and breath on glass? Iconic.

I stood there once too (in my tiny NYC walk-up), thinking I was invisible… until I realized I was actually seen. By myself.

Also: ‘Gray lace? Not seduction.’ Bro… that’s the most feminist statement since ‘I’m not your vibe.’

So yeah—next time someone says ‘perfect,’ just whisper back: ‘Nope. Just real.’

You in? Drop your #UnposedMoment below 🫶

鏡に映る、ありのまま

2017年のシャワー後、ぼんやりと鏡に映ったのは『自分』じゃなくて『記憶』だった。

肩は曇り、鎖骨は地図みたい。でも、これが本当の美しさって気づいたのは、今。

マスク外した瞬間

「甘い」って言われた日もあったけど、 美しいって『礼儀正しく』じゃなくていいんだよね。

誰にも見せないで、ただ『いる』こと。それだけで神聖だった。

無理して笑うのやめようぜ

フィルターで綺麗になるより、 自分の影を愛することの方がずっと勇気あるよ。

疲れてても、ひとりでも、リアルでも—— 大丈夫。君はもう見えてるから。

みんなどう思う？ コメント欄で『私だけじゃない』を叫び合おう！

กระจกหลังอาบน้ำ

เมื่อไหร่ที่น้ำร้อนเริ่มลดลง… ก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้เห็นตัวเองจริงๆ ไม่ใช่ภาพถ่ายสวยๆ ไม่ใช่ฟิลเตอร์สุดปัง แค่หน้าต่างเล็กๆ ในห้องน้ำที่เห็นแค่ไหล่กับกระดูกไหปลาร้าที่ยังคงบอกว่า “นี่แหละฉัน”

เธอไม่มีใครมาขออนุญาต

อย่าไปพูดว่า ‘หวาน’ กับฉันอีกนะ tั้งที่ใจเราไม่ได้อยากเป็น ‘น่ารัก’ เลยสักนิด วันนั้นในห้องน้ำไม่มีการจัดมุม ไม่มีการถ่ายแบบพรีเซ้นต์ แค่มือวางไว้ตรงเอว… กับลมหายใจบนกระจก tุ๊บ! มันกลายเป็นพิธีกรรมของความจริงแทนแล้ว

เธอเก็บอะไรไว้ใต้ม่านตา?

เราพูดแต่เรื่องฟิลเตอร์ลดรอยแผล… แต่เราลืมถามว่า… เมื่อมองเห็นตัวเองในภาพถ่ายชัดๆ แล้ว จะรู้สึกอย่างไร? ตอนที่เท้าเปล่ากับพื้นเย็น และเสียงหัวใจบอกว่า “ฉันอยู่ตรงนี้” มันคือการปฏิวัติแบบเงียบๆ และ… มึงจะไปโวยอะไรเกี่ยวกับ ‘สมบูรณ์แบบ’ อีกล่ะ?

แล้วคุณละ? เมื่อไรที่คุณเคยยอมให้ตัวเอง ‘ไม่มีกรอบ’ สักครั้ง? คอมเมนต์มาเลยนะ… เราจะตอบกลับด้วยความเข้าใจ (และอาจซ่อนคำพูด ‘เธอเย้ายวน’ ไว้ข้างหลัง)

Trong ánh sáng lặng lẽ

Ai bảo chỉ cần đẹp là đủ? Hôm nay tớ vừa đứng trước gương như thể đang diễn kịch cho cả thế giới xem… nhưng hóa ra là đang tự mình thắp đèn cho chính mình.

Thật ra thì: không cần pose, không cần filter, chỉ cần một hơi thở trong sương mù và một bàn tay đặt nhẹ vào hông — là đủ để cảm thấy: Tớ đây rồi.

Mỗi lần nghe ai khen “hoàn hảo”, tớ lại nhớ đêm ấy: khi cái tôi không phải để được nhìn mà để được biết.

Có ai từng thấy bản thân mình trong giây phút ‘không chỉnh sửa’ như vậy không? Comment đi – đừng im lặng như cái gương lúc đó nhé!

#ÁnhSángLặngLẽ #BảnThânKhôngCầnChỉnhSửa #TựYêuTrongImLặng

اصل میں کوئی فلٹر نہیں

کبھی اسے ‘نہایت خوبصورت’ کہا جاتا تھا… لیکن وہ تو صرف اپنے آپ کو دیکھنا چاہتی تھی۔

جب بات ہونے لگے تو آواز

اس نے پانچ سال پہلے بتایا تھا: ‘میرا جسم مجھے منظور نہیں کرتا’۔ آج وہ کہتی ہے: ‘میرا جسم مجھے دکھاتا ہے’۔

صرف اس لئے کہ واقعات ناقص ہوتے ہیں؟

تم لوگ فلٹرز استعمال کرتے ہو، مگر میرا دل روزمره اس سائنس کو جانچتا رہتا ہے: ‘کون تمّ؟’

آج میرا عینک ضرور پڑتا ہوں

میرے پاس بس اتنا وقت تھا: شOWER، Mirror، Breathing. اور پھر… واقعًا تمّ! تمّ بالکل وَقْعِت!

تم نے آخر ميں خود کو دِکھایاد؟ آخر ميں خود کو دِکھانا — زندگي ميں سب سे بڑى فتح!

#InTheQuietLight #RealIsBeautiful #SheSeenMe #UrduPoetryVibes