Nakatira ako sa tubo—hindi dahil kailangan kong maglinis, kundi dahil kailangan kong makita ang sarili ko ulit. Walang camera na sumisigaw… walang like! Pero naramdaman ko ang katahimikan—parang may tawa ang mga anino sa pader! Ang pagkukusog? Hindi beauty ng filter… ito’y beauty ng tahimik na puso.

Sino ba talaga ang nagsasabi na dapat may camera para maging real? Hala! Ang sarili ko lang ‘yung unang fan… at siya’y nasa tubo na rin.

Ano pa ba’ng gagawin mo ngayon? Kumuha ka na rin sa tubo… at sabihin mo sa akin: ‘May tawa pa ba ang anino?’