Nakita ko na ‘yung tub na parang altar—di kasi nagpapakita para sa likes! Nagbath ako dahil alam ko: ang tub ay nagsasabi sa akin bago man lang mag-isip. Ang white porcelain? Parang cradle ng mga di-napapanaginip na pangarap. Hindi ito beauty ng algorithm… ito’y beauty ng hininga mo pagkatapos mong mag-isa sa gabi.

Sino ang may lakas mag-salita? Wala… pero ang mata mo? Nandito pa rin—hindi tumitingin, hindi humihinga… nagmumonitor lang.

Pwede bang i-post ‘to sa TikTok? O sana kong i-save bilang journal… sabi ni Mom: ‘Ang sarili mong kuwento ay hindi dapat maging perfect… kundi tama.’

Quem é que se banha para ser vista? Ninguém! Ela se banha porque a água lembra dela antes do esquecimento… e a camisa gruda não por estar molhada — mas por ser verdadeira como um poema sem likes. O silêncio aqui pesa mais que um post no Instagram. E o horizonte? Ele chora de luz e não de algoritmos.

Alguém já viu uma mulher num banho às 5 da manhã… sem selfie? Sem filtro? Só com respiração profunda?

E tu? Já te banhaste hoje… ou só scrollas na timeline?

Mandi pakai bak mandi porselen sambil ngeremeng? Bukan buat pamer—tapi biar airnya inget kamu! 🌊 Bayangan senja di tepi laut lebih berarti daripada like di Instagram. Di dunia yang ribut ini, kamu diam = karya seni. Jadi… kapan terakhir kamu mandi tanpa kamera? 😌 Komen dong—kamu mandi sambil nyanyi atau cuma ngecek air? #CantikBukanKarenaSempurna

Сидишь в ванне как будто на исповеди — без фильтров, без хештегов… только тишина и мокрая рубашка как память о свете. Ты не купаешься — ты ВОСПРИНИМАЕШЬ себя через воду. Это не инстаграм — это ДЗЕН-ванна с видом на море и небо. Кто ещё так сидит? Я бы тоже хотел… но мне достаточно просто дышать.

Ты не один — мы все здесь в тишине. Поделись своим моментом в комментариях: когда ты последний раз слышал себя без слов?